Obudziłam się nad ranem - to nie była dla mnie nowość. Zwykle koło czwartej byłam już całkowicie rozbudzona. Zerknęłam przez okno; do wschodu słońca jeszcze daleko, jak zawsze o tej godzinie w listopadzie. Gdy nie mogę spać, jeżdżę konno po małym padoku, gdzie są na płocie lampy solarne.
Leniwie ubrałam się w strój jeździecki. Nie opłacało mi się już kłaść. I tak konie trzeba nakarmić za dwie godziny. Zbiegłam po schodach na korytarz i zabrałam kurtkę i latarkę. Przebiegłam przez pastwisko prosto do stajni. Na zewnątrz było naprawdę zimno. W grudniu chyba odpuszczę sobie te nocne jazdy... Pchnęłam ciężkie drzwi, które skrzypnięciem obudziły konie. Zapaliłam światło. Skierowałam się w stronę boksu Monsuna, jednak coś mnie zatrzymało. Klacze. Dlaczego właściwie czuję taką niechęć do klaczy? Może wziąć by jedną na jazdę, tak na próbę? Niepewnie podeszłam do boksu Florecji. Pogłaskałam siwą po chrapach, na co parsknęła. Wzięłam z siodlarni jej siodło, ogłowie i czaprak, po czym zabrałam się do roboty. Oporządziłam ją, osiodłałam i wyjechałyśmy na plac. Ćwiczyłyśmy wolty, gdy coś usłyszałam.
Z początku nie potrafiłam tego zdefiniować, nie wiedziałam nawet, skąd pochodzi dźwięk. Od strony stajni? Lasu? A może pastwisk? Był tak piskliwy, drżący, błagalny... Przeszły mnie ciarki. Florencja zarżała i zastrzygła uszami.
- Spokojnie, to tylko jakieś zwierzę - szepnęłam, by dodać sobie odwagi. Wiedziałam, jak mój strach może wpłynąć na konia.
Odgłos się powtarzał, coraz bardziej wwiercając mi się w mózg. Nie mogłam się skupić. Nadal było ciemno, wszyscy jeszcze spali, a mnie coraz bardziej mroził niepokój. Siwka powoli stawała się nieposłuszna. Chciałam skręcić w lewo - ona jechała prosto. Chciałam przeskoczyć niską stacjonatę - ona wyminęła ją w cwale. Przecież to jeden z najposłuszniejszych koni! Co tu się dzieje?
Przy następnym najeździe na przeszkodę nareszcie skoczyła, ale zamiast zwolnić po skoku, ona zaczęła przyspieszać. Nie mogłam jej zatrzymać! Desperacko ciągnęłam za wodze, działałam dosiadem. Wszystko na nic! W końcu przeskoczyłyśmy przez płot padoku. Przy lądowaniu wypadły mi nogi ze strzemion. Niemalże spadłam; w ostatnim momencie kurczowo złapałam się grzywy. Poczułam w ustach smak krwi - przypadkowo przygryzłam język. Florencja nie przestawała pędzić.
W środku lasu zwolniła do kłusa. Dalej uparcie brnęła do przodu, mimo moich wysiłków, by zawrócić. Skręcała w tylko sobie znane ścieżki. Żadne błagania, żadne szantaże na nią nie działały.
Czarne drzewa szumiały, ściółka trzeszczała pod kopytami, siodło skrzypiało, tajemniczy, rozrywający serce dźwięk stawał się coraz głośniejszy. Nie mogłam tego już znieść.
Pomiędzy desperackimi szarpnięciami wodzy i zapieraniem się z całych sił znalazłam sekundę na wymacanie w kieszeni telefonu. Zerknęłam na zasięg. Jest! Włączyłam nawigację. Chciałam przynajmniej wiedzieć, gdzie jestem i wrócić do domu przed śniadaniem.
"Brak sygnału GPS" - krzyczał komunikat na ekranie. Miałam ochotę cisnąć urządzeniem o najbliższe drzewo. Rodzice mnie zabiją, ale trudno. Zadzwoniłam na telefon domowy. Pierwszy sygnał, drugi sygnał... "Po sygnale nagraj wiadomość. Piiip!". Nikt nie odebrał. Dzwoniłam kilkanaście razy na komórki. Też nic. Co oni zrobili z tymi telefonami?!
Byłyśmy coraz bliżej dźwięku, a przynajmniej tak mi się wydawało. Raz się przybliżał, raz oddalał. Mogłabym przysiąc, że przed chwilą słyszałam go z metr od nas! Zaczęłam panikować, niemalże trzęsłam się że strachu. Nagle dźwięk, dotąd niewyraźny, stał się tak znajomy. Przecież to rżenie źrebięcia. Przerażonego, nowonarodzonego końskiego dziecka. Moje serce jeszcze bardziej przyspieszyło rytm. Jedyna stadnina w okolicy to nasza. Któraś z ciężarnych klaczy nie wróciła na noc do stajni i wyźrebiła się w lesie? Musiałam to sprawdzić, mimo przerażenia.
Myślałam, że ta droga nigdy się nie skończy. Odgłos odbijał się od drzew, miałam wrażenie, że ciągle słyszę tylko echo. Florencja zarżała i zmieniła wcześniej obrany kierunek. Mignęło mi coś między drzewami. Czarny kształt... Siwa żwawiej ruszyła za nim. Pędziłyśmy między gałęziami świerków, całkowicie zbaczając z zapomnienej przez świat ścieżki. Musiałam zamknąć oczy. Iglaste patyki co rusz uderzały o moją twarz. Zasłoniłam ją jedną ręką, a drugą, drżącą, z całych sił zacisnęłam na wodzach i grzywie. Miałam ochotę płakać. Chciałam do domu, do rodziców, na kanapę! Chciałam bezpiecznie znaleźć się przed telewizorem! Po mojej twarzy spłynęły łzy bezsilności. Nie wiedziałam już, co robić, ani jak dotrzeć do domu. Było mi tak zimno... Zaczynam być głodna, a dwa litry wody, które mam ze sobą... Na ile mi starczą? Ile mogę błądzić po tym lasie? Dzień, dwa, tydzień? Przecież to jest puszcza. Cholerna, duża puszcza! Tu nie ma grzybiarzy, spacerowiczów, czy przechodniów! Za to są dzikie zwierzęta. Wyjadę na jej drugim końcu za kilka dni, czy będę krążyć w kółko? Może zje mnie jakieś zwierzę? A nawet jeśli jest tu jakaś klacz ze źrebięciem, to co ja mam niby zrobić? Wziąć na barana? W dodatku padła mi komórka!
Wyjechałyśmy na polanę oświetloną srebrnym blaskiem księżyca. Przed nami stało źrebię. Naprawdę. Źrebię. A już prawie uwierzyłam w to, że mam zwidy i halucynacje słuchowe! Poświeciłam na malucha latarką. Zamrugał kilkukrotnie. Młody, kary arab... Piękne zwierzę. Zsiadłam z konia i podeszłam bliżej, nie puszczając wodzy. Źrebię, do tej pory całkiem nieruchome, odkłusowało ode mnie parę metrów. Kucnęłam i wysunęłam rękę, mówiąc uspakajającym tonem. Maluch próbował dosięgnąć mojej ręki, ale zmienił zdanie i zarżał. Odwrócił się na zadzie i zaczął galopować. Sprawnie wskoczyłam na siwkę i ruszyłyśmy za nim. Źrebak co kilkanaście metrów przystawał i sprawdzał, czy za nim idziemy. Poganiał nas rżeniem. Zdawałam sobie sprawę, że brnę coraz głębiej w las. W oddali, między drzewami, ukazały mi się zabudowania. Niby zniszczone, ale kto wie, może ktoś tam jest? Próbowałam zachować optymizm.
Florencja coś usłyszała. Nadstawiła uszu, parsknęła. Dosłyszałam to również i ja - rżenie dorosłego konia! Skoro w zabudowaniach są konie, muszą też być ludzie! Jestem uratowana! Z pewnością mieszka tam ktoś, kto wskaże mi drogę do domu. Może nawet wrócę przed śniadaniem i uniknę szlabanu?
Podwórko miało drewniany płot, a brama była otwarta. Zaraz po jej przekroczeniu, ukazał mi się mały dom. Patrząc z zewnątrz, mogłabym przysiąc, że miał najwyżej dwie izby. Skośny dach nieco zapadał się na środku. W oknach paliły się światła! Prawdziwe, jasne światła! Przywiązałam siwą do płotu i pognałam w stronę drzwi. Zapukałam delikatnie w lekko spróchniałe drzwi. Tylko... Czy to bezpieczne? Kto wie, jacy ludzie mogą tam mieszkać.
- Kogo licho niesie? - usłyszałam zrzędliwy głos gospodarza, który chwilę później otworzył mi drzwi.
- Dzień dobry - powiedziałam niepewnie, po czym kontynuowałam na jednym wdechu. - Przepraszam pana najmocniej za najście o tej porze, ale zgubiłam się w lesie. Mój koń się spłoszył i tak trafiłam tutaj. Wie pan może, jak wrócić do stadniny Diamond Rose? - spojrzałam błagalnie na zasuszonego niczym śliwka staruszka, który świdrował mnie spojrzeniem czekoladowych oczu. Dawałabym mu z osiemdziesiąt lat. Uff... Raczej jest nieszkodliwy, przynajmniej jak na moje oko.
- Dla kogo dobry, dla tego dobry, młoda pannico. Nie powinnaś była sama wyjeżdżać do lasu o tej porze. A o stajni żadnej w okolicy nie słyszałem, moja do tej pory była jedyna. Chcesz, to możesz skorzystać z telefonu. Wisi w kuchni. - Mężczyzna otworzył szerzej drzwi i odwrócił się na pięcie, wskazując mi drogę. - Pewno nieźleś przemarzła.
Dom w środku był staroświecki. W kuchni znajdował się piec kaflowy, w którym pokrzepiająco huczał ogień. Grzał się na nim metalowy czajnik, z którego wydobywała się już para. Stół, stojący pod oknem był koślawy, tak samo jak stojące przy nim dwa krzesła. A na kremowej ścianie, tuż przy drzwiach, wisiał prehistoryczny telefon stacjonarny. Spytałam staruszka, czy ma może ładowarkę typu USB C do telefonu. Nie miał pojęcia, co to jest, dlatego wyjęłam z kieszeni swojego nowiutkiego smartphona, którego dostałam na urodziny i pokazałam mu. Wziął go w ręce i zaczął oglądać ze wszystkich stron.
- I młodzież z tego dzwoni? Niesłychane! - skwitował, patrząc z powątpiewaniem na urządzenie w mojej dłoni. Objaśniłam mu również inne funkcje komórki, co skwitował niepewnym uśmiechem.
- Zadzwoń sobie, gdzie tam chcesz, dziecko, z prawdziwego telefonu, nie jakiejś zabawki. Powiedz, żeś zbłądziła do chatki starego Jaspera, powinni wiedzieć, gdzie cię szukać - doradził staruszek, po czym usiadł przy stole i zapalił papierosa.
Dzwoniłam kilka razy na domowy, bo ze stacjonarnego nie dało się na komórkę. Jak na złość, nikt nie odbierał. Może karmią już konie?
Właśnie. Konie. A co z karym źrebakiem?
- Nikt nie odbiera - westchnęłam. - Co ze źrebięciem? Tym karym, które mnie do pana doprowadziło.
- Chodzi sobie, pewnie do matki poszło. Mówisz, że jeździsz konno - zmienił temat, wydmuchując kłęby dymu. - Jeździłaś kiedy na arabie czystej krwi?
- Jeszcze nie - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Do tej pory nie czułam się na tyle pewnie, by wsiąść na "tykającą bombę".
- Zalej no nam herbatki, dziewczynko, w tamtej szafce jest. - Machnął ręką w stronę jednej z szafek, gdzie znalazłam kubki, herbatę i cukier. Opowiedz mi, jak jeździsz - polecił, gdy rozsiadłam się naprzeciw niego z gorącym naparem w rękach, a ja przytoczyłam historię z dzisiejszej nocy i wspomniałam o swoim marzeniu - wystartowaniu w zawodach skokowych.
Kiedy herbata się skończyła, zaproponował, że pokaże mi swoje konie. Był wieloletnim hodowcą arabskich czempionów, jednak na starość sprzedał wszystkie i zostawił sobie tylko jedną klacz ze źrebięciem. Kasztanka stała mocno przywiązana do ściany stajni, a kary źrebak chodził wolno wokół niej. Kantar był niesamowity - z brązowej skóry, cały pokryty szmaragdowymi kamykami. Staruszek wyznał, że to pamiątka po jego pradziadku, a szmaragdy są prawdziwe.
- Weź siodło i ogłowie ze stodoły, i wsiadaj. Zobaczymy, co ty tam potrafisz.
Zrobiłam, jak polecił i osiodłałam kasztankę. Niepewnie wsiadłam na nią i ruszyłam stępem po podwórku. Była grzeczna, dobrze zajeżdżona, odrobinę "do przodu". Wykonywałam polecenia staruszka i czułam, że o dziwo, jazda idzie mi lepiej, niż zwykle. Mężczyzna miał niesamowite pojęcie o jeździe konnej. Dawał mi praktyczne rady i wskazówki, a ja nareszcie przestałam czuć, że stoję w miejscu. Tego ranka nauczyłam się więcej, niż kiedykolwiek później.
- Pięknie, dziewczynko. Jeszcze trochę, a możesz się postarać o Puchar Szafirowych Wzgórz. - Cmoknął z ukontentowaniem stary Jasper. - Jestem już wiekowym człowiekiem i nie wiem, jak długo pożyję. Nie mam nikogo na tym świecie. Dom jest już stary, pewnie ci się nie przyda, ale zapiszę ci w testamencie moje konie i kantar pradziadka. Ufam, że dobrze się nimi zajmiesz. Zostaniesz moją następczynią. Pewnego dnia nawet zasiądziesz jako jury w Pucharze Szafirowych Wzgórz, zobaczysz. Tylko trenuj pilnie, dziecko. I nie daj sobie wmówić, że Ci się nie uda. Tylko wystartuj na Karusie, to będzie kiedyś dobry koń.
Po tych słowach poczułam, jakbym unosiła się z dziesięć metrów nad ziemią. Rozpierała mnie taka duma. A więc jednak mam talent! Część wypowiedzi o spadku puściłam mimo uszu. Staruszek chyba musiałby być szalony, żeby cokolwiek zapisać mi za darmo w testamencie.
Nagle coś poszło nie tak. Podczas skoku przez belki siana klacz raptownie stanęła, a ja wyleciałam głową w przód.
Obudziłam się, gdy słońce było już wysoko na niebie. Południe...? Pomyślałam nieprzytomnie. Wszystko mnie bolało, w ustach miałam sucho, a w głowie tak mi się kręciło... Podniosłam się do siadu i rozejrzałam. Przede mną były tylko ruiny.
Właśnie - ruiny. A co z domem, który stał tu kilka godzin temu? Co ze stajnią? Kasztanką i źrebakiem? Wstałam i lekko kulejąc, podeszłam do tego, co kiedyś było domem. Teraz dach był zawalony, a drzwi odpadły z zawiasów. Weszłam do środka. Tak, to kuchnia, w której rano piłam herbatę! Nawet stały dwa te same kubki! Z tym, że wyglądały na niemyte od dobrych kilku lat... Piec kaflowy się rozpadał, stół był pokryty zielonym nalotem, w jednym krześle brakowało nogi. Tylko stary telefon nadal wisiał na ścianie, z której odpadał tynk.
Otworzyłam następne drzwi, do pomieszczenia, w którym wcześniej nie byłam. Zwyczajna, stara sypialnia wyglądała, jakby jej właściciel miał za chwilę wrócić. W otwartej szafie wisiały stare ubrania, na łóżku leżała przykurzona pościel.
Wyszłam z domu i ruszyłam w kierunku stajni. To niemożliwe, żebym wymyśliła sobie przejażdżkę na arabce. Miała tak miękką sierść i różowe chrapy... Obeszłam na wpół zawaloną stajnię dookoła. Z tyłu, może z metr od ściany, znadowało się urwisko, które wcześniej zdawało się być z dziesięć metrów dalej. Coś błysnęło na dnie. Znalazłam mniej strome zejście i poszłam w tamtą stronę, pchana wyłącznie piekielną ciekawością. A ten, kto powiedział, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła... No cóż, miał rację. Po tym, co zobaczyłam, jeszcze długo nie mogłam się pozbierać.
Przede mną leżały dwa szkielety, w potwornych pozach. Koń, ze skręconym karkiem i człowiek, nienaturalnie powyginany. Miał na sobie jeszcze strzępki ubrań i plecak, a koń przeraźliwie zniszczone siodło i ogłowie.
Zwymiotowałam; zaczęłam krzyczeć i płakać. Przeleciał nade mną helikopter. Po kilku minutach podbiegł do mnie ktoś w stroju ratownika medycznego i przytrzymał za ramiona. Powiedział do krótkofalówki: "Mamy ją". Chwilę później zjawili się moi rodzice - zapłakana mama i przerażony tata. Stwierdzili, że nie było mnie tydzień.
- Jaki tydzień?! Przecież wyszłam i czwartej rano, osiemnastego listopada! Dzwoniłam do was! Florencja poniosła, nie mogłam jej zatrzymać. Znalazłam się u staruszka, który tu mieszka. Jak on miał... Jasper! Stary Jasper! - krzyczałam gorączkowo. Ratownik nadal mnie trzymał. Poczułam ukłucie w ramię i choć się wyrywałam, po paru chwilach zaczęłam słabnąć. Upadłam na kolana i ogarnęła mnie ciemność.
Obudziło mnie miarowe pikanie urządzeń i zapach sterylności. Otworzyłam oczy. Światło raziło. Kręciło mi się w głowie. Było mi tak zimno... Ostatkiem świadomości pomyślałam: szpital...?
Gdy otworzyłam oczy po raz kolejny, siedzieli obok mnie rodzice. Nie wiedziałam, co im powiedzieć. Tego wszystkiego było już dla mnie za wiele. Nawet, jeśli chciałabym im coś powiedzieć, i tak bym nie mogła. Moje gardło paliło jak po maratonie. Odwróciłam tylko głowę w stronę butelki z wodą, stojącej na szafce nocnej, a tata natychmiast mi ją podał. Upiłam kilka łyków. Zakrztusiłam się; mama poklepała mnie po plecach.
- Riley - zaczęła bliska mi kobieta - co tak naprawdę wydarzyło się tamtej nocy? Florencja wróciła do domu sama. Wystraszyliśmy się.
Chyba tego pytania bałam się najbardziej. Opowiedziałam im wszystko z najmniejszymi szczegółami, nawet o kantarze pradziadka starszego pana. Nie powiedzieli ani słowa, jedynie spojrzeli na siebie zaniepokojeni. Wyszli bez słowa, po czym przyszedł do mnie kolejny odwiedzający. Był nim gruby, starszy pan z białą brodą i wąsami.
- Niesłychane. Byłaś u starego Jaspera? Opowiedz mi - rzucił prosto z mostu, nie kłopocząc się przywitaniem. Zirytowało mnie powtarzanie po raz kolejny tego samego, jednak zrobiłam to. Miałam nadzieję, że ktokolwiek wie, co się tutaj dzieje.
- Jestem notariuszem. Story Jasper zapisał ci w testamencie konie oraz niezwykle cenny kantar. Kasztanka już dawno nie żyje, ale karus biega gdzieś po lasach. Czy chcesz go przyjąć, jako jego prawna właścicielka? Pomogę ci go złapać, mam od tego ekipę - nawijał błękitnooki pan.
- Emm... Chyba tak. Ale co z tym staruszkiem? - spytałam skołowana.
- Jasper Burnlake nie żyje. - Mężczyzna spoważniał. - I to od dobrych dziesięciu lat. To wszystko zapisał ci w 2010 roku. Twój karus ma więc około jedenastu lat i jest zdziczałym ogierem arabskim. A zwłoki, które znalazłaś... To właśnie Jasper i kasztanka. Przykro mi. Widocznie byłaś mu bliska. Akurat wiózł swój testament, by go u mnie zostawić, kiedy przydarzył się ten fatalny wypadek. Zginął na miejscu. Sądziłem jednak, że jego spadkobierczyni będzie nieco... Starsza. Ile ty masz lat, dziecino? Osiemnaście?
Przytaknęłam głową, bo nie mogłam wydobyć z siebie słowa. Przecież dopiero co jeździłam na kasztance. Nigdy nie rozwikłałam tej zagadki. Karus trafił do mojej stajni razem z zabytkowym kantarem. Był dziki i niebezpieczny, ale ja nie potrafiłam się go pozbyć. Przecież obiecałam staremu Jasperowi. Karus (bo tak brzmiało jego imię,nie tylko nazwa maści) po kilku latach intensywnego treningu poprowadził mnie do walki o Puchar Szafirowych Wzgórz. Wczoraj dostałam z list z gratulacjami - zostałam jury.
Tylko... Skąd stary Jasper znał moje imię i nazwisko, by uwiecznić mnie w testamencie? Przecież mu się nie przedstawiałam...
